Αθήνα, 24 Νοεμβρίου 2018
Συνέντευξη Μανώλη Χριστοδουλάκη Γραμματέα του Κινήματος Αλλαγής στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος».
1. Η αριστεία, «όταν γίνεται σφραγίδα που μπαίνει στη ζωή ενός παιδιού, το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή κατά άδικο τρόπο», πιστεύει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα κι έτσι για να μην ακολουθεί τους νέους το «άγχος της επιτυχίας», οι αρμόδιοι Υπουργοί την κατάργησαν… Τι λέτε εσείς ως αριστούχος απόφοιτος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου , έκαναν καλά;
Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου τίποτα χειρότερο για μία σύγχρονη κοινωνία, από το δόγμα «η αριστεία είναι ρετσινιά». Είναι η παραδοχή στους νέους ανθρώπους ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς, να βελτιώνεσαι, να βάζεις στόχους, να τους πετυχαίνεις. Γιατί έτσι κι αλλιώς η προσπάθεια σου αυτή δεν θα αναγνωριστεί. Και όταν αυτή δεν αναγνωρίζεται και νομιμοποιείται ο καθένας να αναζητήσει άλλους τρόπους ανέλιξης ή καταξίωσης, τότε έχουμε και επίσημα ανοίξει την πόρτα του ρουσφετιού και του πελατειακού χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Δεν εκπλήσσει αυτή η τοποθέτηση. Αυτό ακριβώς υπηρετεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό ακριβώς αποστρεφόμαστε. Δεν είναι απλά υγιές να είσαι άριστος, να δίνεις καθημερινά το δικό σου αγώνα αυτοβελτίωσης. Είναι προϋπόθεση για την πρόοδο. Της χώρας, της κοινωνίας. Έχουμε ανάγκη να κρατάμε τους άριστους στη χώρα μας, να τους πείθουμε ότι θα έχουν τη δική τους ευκαιρία να ξεχωρίσουν, και μέσα από αυτό να συνεισφέρουν ανταποδοτικά και στην πατρίδα μας. Είναι η επιτομή του αγώνα μας απέναντι στην ιδεοληπτική εμμονή για μια κοινωνία όπου ο στόχος της ταξικής «ισότητας» διασφαλίζεται από την καθολική ισοπέδωση «προς τα κάτω».
2. Επανέφεραν και το άσυλο όπως υπήρχε πριν από το νόμο Διαμαντοπούλου…
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο θεσμός του ασύλου θεσπίστηκε για να υπερασπίζεται την ελευθερία της ακαδημαϊκής δραστηριότητας και ειδικά σε εποχές που αυτή βρισκόταν υπό την απειλή καθεστωτικής χειραγώγησης. Ως επέκταση αυτής λειτούργησε και ως πυλώνας για την ευρύτερη ελευθερία της έκφρασης και της συνδικαλιστικής δράσης. Άλλο αυτό, και άλλο ένα περιφραγμένο οικοδομικό τετράγωνο όπου δεν ισχύουν οι νόμοι. Το πρώτο πρέπει να διασφαλίζεται. Δυστυχώς όμως σήμερα ισχύει το δεύτερο. Ποιος το προηγούμενο Σάββατο έβλεπε το Πολυτεχνείο να καίγεται και μαζί τους γύρω δρόμους και δεν αγανακτούσε για ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατέψει τη δημόσια περιουσία και πολύ περισσότερο ένα ιστορικό Πανεπιστημιακό Ίδρυμα όπως το ΕΜΠ; Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι έτσι, υπάρχουν νόμοι. Αυτοί πρέπει να εφαρμόζονται. Και αυτό θέλει πολιτική βούληση. Στη σημερινή κυβέρνηση η βούληση είναι με τους απέναντι.
3. Μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω, γιατί ένας νέος σήμερα με τόσο καλές σπουδές όπως εσείς, επιλέγει να ασχοληθεί με την πολιτική αντί να απασχοληθεί επαγγελματικά στον κλάδο που επέλεξε;
Προφανώς και η πρώτη μου προτεραιότητα όταν τελείωσα τις σπουδές μου ήταν η επαγγελματική μου σταδιοδρομία και αυτό γιατί θεωρώ ότι η οποιαδήποτε ενασχόληση με την πολιτική δεν πρέπει να λαμβάνει χαρακτηριστικά βιοπορισμού. Πιθανώς αυτά μετά επηρεάζουν και τις πολιτικές σου επιλογές και αυτές χάνουν τη γνησιότητα τους. Το ενδιαφέρον και η ενασχόληση μου με τα κοινά φυσικά δεν προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Είμαι της άποψης πως όταν βλέπεις γύρω σου πράγματα που δε σε καλύπτουν, πράγματα που θα ήθελες να ήταν διαφορετικά υπάρχουν πάντα δύο επιλογές. Ή να αφήσεις κάποιον άλλον να τα αλλάξει για σένα, ή να γίνεις και εσύ μέρος της αλλαγής αυτής. Εγώ πάντα επέλεγα το δεύτερο. Όταν, λοιπόν, μου έγινε η τιμή από τη Φ. Γεννηματά να αναλάβω μια τόσο κρίσιμη θέση σε μία τόσο σημαντική χρονική συγκυρία, δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να βάλω και εγώ το δικό μου λιθαράκι σε αυτό το νέο εγχείρημα για τη διεύρυνση του πολιτικού μας χώρου, την ενότητα και την πολιτική ανανέωση.
4. Στην χώρα μας, πολλοί νέοι σήμερα είναι ακραία φτωχοί και είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι οι τρεις στους τέσσερις κάτω των 35 εξετάζουν το ενδεχόμενο να φύγουν στο εξωτερικό. Είναι η ελληνική οικονομία σε ακινησία, είναι που δεν δημιουργούνται νέες ευκαιρίες ανάπτυξης; Η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι προσέφερε πολλές θέσεις εργασίας στους νέους…
Δυστυχώς, ζούμε σήμερα μία μεγάλη αντίφαση. Έχοντας από τη μία πλευρά, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε σε άλλη χώρα, και από την άλλη, την εικόνα της πραγματικής οικονομίας. Δε μειώνεις την ανεργία σπάζοντας μία θέση εργασίας στα δύο ή με ελαστικές μορφές εργασίας απλά χάριν των αριθμών. Η δαιμονοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα ανήμπορο να χρηματοδοτήσει με ρευστότητα την πραγματική οικονομία και ένα ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον που αποθαρρύνει οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο επενδυτή, με ασταθές φορολογικό σύστημα και υπερβολικά υψηλούς συντελεστές, αργές διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης, χαώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες για τις αδειοδοτήσεις νέων επιχειρήσεων, χαμηλή απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων και επιχορηγήσεων και ένα απαρχαιωμένο αναπτυξιακό μοντέλο, είναι οι λόγοι που οι ευκαιρίες για τους νέους σήμερα είτε να δημιουργήσουν, είτε να απασχοληθούν σε ποιοτικές θέσεις εργασίας σπανίζουν. Και εκεί ακριβώς είναι και η λύση. Για το πως θα δώσουμε ένα λόγο στους νέους που έχουν φύγει να επιστρέψουν, να προσφέρουν και να συνεισφέρουν στην πατρίδα μας. Η απάντηση στην κρίση είναι να αξιοποιήσουμε το τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο της νέας γενιάς της χώρας μας.
5. Ακούω από πολλούς πτυχιούχους στην ηλικία σας ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που κάνει κομματική διαχείριση της εξουσίας και του πελατειακού κράτους. Ότι αν δεν ανήκει ένας νέος, ή συγγενής του σε κόμμα, κυρίως στο κυβερνητικό, είναι αδύνατον να βρει δουλειά. Μελαγχολική διαπίστωση, συμφωνείτε;
Εντάξει, η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί να έχει και καθολικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ναι είναι γεγονός, ότι ο πελατειακός χαρακτήρας διαχείρισης της εξουσίας εξακολουθεί να αποτελεί ακόμα και σήμερα καθοριστικό παράγοντα εργασιακής αποκατάστασης. Αυτά είναι τα λάθη όλης της περιόδου της μεταπολίτευσης και κάνουμε και εμείς από την πλευρά μας τη δική μας αυτοκριτική για αυτό. Όμως, δυστυχώς, η – έστω και αργή – ωρίμανση του πολιτικού μας συστήματος συνάντησε το ισχυρό ανάχωμα μιας κρατικίστικης ιδεοληπτικής εμμονής που υπηρετεί σήμερα, λαμβάνοντας και ρεβανσιστικά χαρακτηριστικά, την αποθέωση της αποκατάστασης των «δικών μας». Στο σύνθημα τους ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο», διάλεξαν «ό,τι πιο παλιό».
6.Πάντως, η κυβέρνηση έχει ορίσει ως διακύβευμα των εκλογών τις συντάξεις. Να μην μειωθούν άλλο δηλαδή. Σε αυτό πρέπει να εξαντλούνται οι απαιτήσεις της κοινωνίας;
Καταρχάς, είναι αδιανόητο να θεωρούμε ως επιτυχία της κυβέρνησης, τη μη εφαρμογή ενός μέτρου που αναγκάστηκε να νομοθετήσει εξαιτίας των δικών της καταστροφικών επιλογών. Και μάλιστα έχοντας ήδη περικόψει τις συντάξεις για τους νέους συνταξιούχους μετά το 2016, αλλά και τις συντάξεις χηρείας. Σε κάθε περίπτωση, το δόγμα που υπηρετεί η σημερινή κυβέρνηση είναι αυτό της αναδιανομής της φτώχειας. Και μάλιστα με όρους επαιτείας και ελεημοσύνης. Η κοινωνία σήμερα ζητάει προοπτική. Και αυτή η προοπτική ξεπερνάει κατά πολύ μία επιδοματική διαχείριση των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Η κοινωνία σήμερα ζητάει αξιοπρέπεια. Στις ευκαιρίες, στην εργασία, στην κοινωνική πρόνοια, στην ίδια την καθημερινότητα. Και αυτή θέλει πολιτική αλλαγή.
7. Πώς ακούει ένας νέος άνθρωπος σήμερα την φράση – υπόσχεση Υπουργού ότι πρέπει να κλείσουμε στην φυλακή κάποιους για να κερδίσουμε τις εκλογές; Όλη αυτή η σκανδαλολογία από πλευράς κυβέρνησης πώς γίνεται δεκτή από τη νεολαία;
Η τοξικότητα του σημερινού πολιτικού συστήματος την οποία καλλιεργούν συστηματικά τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δεξιοί συνεργάτες της, οι «κύκλοι» του Καραμανλισμού είναι ένας καθοριστικός παράγοντας που κρατά τους νέους μακριά από την πολιτική. Όταν η σκανδαλολογία και η προσπάθεια ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου παίρνει τη θέση των πολιτικών επιχειρημάτων, του σχεδίου, των προτάσεων και λύσεων, τότε και η ίδια η πολιτική χάνει το λόγο ύπαρξης της. Οι νέοι σήμερα δε θέλουν έναν Υπουργό σερίφη, θέλουν έναν υπουργό να κάνει τη δουλειά του και τη δικαιοσύνη να κάνει τη δική της. Οι παλαιοκομματικές πρακτικές σπίλωσης των εκάστοτε πολιτικών αντιπάλων με χτυπήματα κάτω από τη μέση δεν αφορούν τη σημερινή νεολαία. Την απομακρύνουν από τα κοινά. Και αυτό είναι πλήγμα για το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα.
