Αντώνης Βγόντζας: Γέφυρες και γεφυροποιοί χωρίς «ποτάμια»

Αθήνα, 7  Μαρτίου 2019

ΑΡΘΡΟ ΑΝΤΩΝΗ ΒΓΟΝΤΖΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας, επιτέλους, κατανόησε ότι δεν έχει συνομιλητές. Σοβαρούς και όχι χυδαίους τυχοδιώκτες. Με κύρος στο πολιτικό μας σύστημα. Και όχι γονυκλινείς, επαίτες και «βρώμικους». Από οπού και αν τους πιάσεις. Από τα κάτω ράφια των κομμάτων. Και από τα βάθη των σκοτεινών συμφερόντων.

Η πολιτική του απομόνωση είναι δεδομένη. Δικό του ολόκληρο το πταίσμα. Από την αρχή της εμφάνισής του μέχρι και σήμερα έχει εγκαινιάσει έναν οξύτατο διχαστικό λόγο και έναν βαθύ διαιρετικό διχασμό του λαού μας. «Εμείς ή αυτοί». Έχει μετατρέψει ακόμη και τη Δικαιοσύνη σε εργαλειοθήκη για την πολιτική και ηθική εξόντωση των αντιπάλων του. Και έχει χρησιμοποιήσει, ανεπιτυχώς τελικά, την τεράστια δύναμη της νομοθετικής λειτουργίας για να καταστρέψει την υλική και ηθική βάση της ελευθερίας του Τύπου. Γραπτού και ηλεκτρονικού.

Τελευταία, ανακάλυψε μόνος του, ή και με τη μικρή βοήθεια της επικοινωνιακής του ομάδας, κάποια φαντασιακή διέξοδο. Από τη μια, γνωρίζει ότι η αληθινή εκλογική του βάση είναι η μικρότερη δυνατή στα 45 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ποτέ δεν έλειψε ενεργά από το εκλογικό σώμα τόσος μεγάλος αριθμός εκλογέων, όσο στις τελευταίες εκλογές. Από την άλλη, ξέρει σε βάθος ότι ο κύριος όγκος αυτών που τον στήριξαν ή τον ανέχονται προέρχεται από το μεγάλο πολιτικό ποτάμι, που ξεπήδησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτούς θέλει να συγκρατήσει με τις γέφυρες και τα γεφυράκια.

Είναι λάθος να ερμηνεύουμε την τελευταία συμπεριφορά του και τις προτάσεις του, ότι απευθύνεται δήθεν σε πολιτικές προσωπικότητες. Ουσιαστικά απευθύνεται απ’ ευθείας στον λαό που θέλει να συγκρατήσει. Τα μπερδεύει. Για να δημιουργήσει στον λαό σύγχυση και ψευδαισθήσεις.

Έχουν γραφτεί πολλά. Εμείς της γενιάς του ΄60 έναν γεφυροποιό θυμόμαστε. Τον Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα. Ήθελε να κτίσει γέφυρες ανάμεσα στον παλιό, έτσι νομίζαμε, πολιτικό κόσμο και στους δικτάτορες της 21ης Απριλίου. Λίγο πριν οι τελευταίοι διαπράξουν εσχάτη προδοσία σε βάρος της Κύπρου. Και, τελικά, και της Ελλάδας. Γνωρίζουμε ότι ο Αβέρωφ απέτυχε. Όχι για «τεχνικούς» λόγους. Ο στόχος από την αρχή ήταν ανέφικτος.

Ανέφικτος πολιτικά και ιστορικά ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα και της διαρκώς συρρικνούμενης ομάδας του. Η αναζήτηση εντίμων συνομιλητών στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ή η παγίδευση πολιτών με πλούσιο προοδευτικό, σοσιαλιστικό, δημοκρατικό παρελθόν και αγώνες είναι «φενάκη».

Πρώτον. Είναι ωμός, χυδαίος και τυχοδιωκτικός ο στόχος του. Να λεηλατήσει την Κεντροαριστερά. Ή να την καθυποτάξει. Ή να την ευτελίσει ηθικά και πολιτικά.

Δεύτερον. Οι πρώτοι συνομιλητές του −οσφυοκάμπτες και επαίτες προσωρινών αξιωμάτων και προσωπικών, πιθανά «βρώμικων» βολεμάτων− προκάλεσαν  σημαντική συσπείρωση στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Τρίτον. Το «προοδευτικό μέτωπο», όπως το επικαλείται ο Αλέξης και οι συν αυτώ δεν έχει κανένα εθνικό, πολιτικό, οικονομικό και  κοινωνικό περιεχόμενο. Αντίθετα, η Κεντροαριστερά, όπως την ίδρυσε και διαμόρφωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι βαθύτατα πατριωτική. Ποτέ δεν παζάρεψε, όπως ο Τσίπρας, τα μεγάλα συμφέροντα της πατρίδας μας. Ούτε έριξε στα σκουπίδια τα μνημεία του πολιτισμού μας, που είναι και παγκόσμια. Δεν εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως ο Αλέξης, ακολουθώντας δουλικά τις ίδιες περίπου προτάσεις, που προωθεί διαχρονικά η συντηρητική παράταξη. Και η Angela Merkel. Ούτε προτείνει τη «Μεγάλη Πολιτική» περιορισμού των εισοδηματικών ανισοτήτων.